PODSTAWOWE INFORMACJE DLA RODZICÓW I CHRZESTNYCH DOTYCZĄCE CHRZTU W NASZEJ PARAFII
- Rodzice powinni zgłosić się do kancelarii co najmniej 2 tygodnie przed datą planowanego chrztu dziecka.
- Zgłaszając dziecko do chrztu rodzice winni przynieść metrykę urodzenia dziecka oraz znać dane osobowe chrzestnych (imię, nazwisko, wiek, adres zam. chrzestnych).
- Chrzestnymi mogą być tylko wierzący i praktykujący katolicy, którzy ukończyli 16 lat, byli bierzmowani i nie żyją w niesakramentalnych związkach małżeńskich. Z kancelarii parafii, w której mieszkają winni dostarczyć zaświadczenie zezwalające im na bycie chrzestnym oraz potwierdzenie przystąpienia do spowiedzi św. Chrzestnymi mogą być osoby przeciwnych płci (w wyjątkowych wypadkach wystarczy jeden chrzestny).
- Nauka przedchrzcielna dla rodziców i chrzestnych odbywa się w wcześniej umówionym terminie (gdyby chrzestni nie mogli uczestniczyć w nauce w naszej parafii mogą ją odbyć w innej – przynosząc potwierdzenie uczestnictwa).
- Rodzice i chrzestni dziecka powinni dostarczyć potwierdzenie odprawionej spowiedzi (dotyczy to tylko i wyłącznie rodziców po ślubie kościelnym lub matek samotnie wychowujących dziecko; żyjącym w niesakramentalnych związkach nie wolno przystępować do spowiedzi i Komunii św.).
- Jeśli chrzest dziecka odbywa się w innej parafii niż ta, w której mieszka matka z dzieckiem, to z parafii zamieszkania należy dostarczyć tzw. przekaz chrztu.
- Rodzice kupują we własnym zakresie świecę chrzcielną i białą szatę.
- Sakrament chrztu św. udziela się w niedzielę na Mszy św. o godz. 10.00.
- Pięknym i dobrym zwyczajem jest pamięć o zamówieniu Mszy św. z ok. rocznicy przyjęcia chrztu św. przez dziecko tzw. Mszy św. z okazji roczku, na którą przynosimy także świecę chrzcielną.
Z TEOLOGII SAKRAMENTU CHRZTU ŚWIĘTEGO:
Chrzest św. jest to sakrament, w którym człowiek otrzymuje wraz z łaską uświęcającą odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów przed chrztem popełnionych (gdy chrzest przyjmuje się w starszym wieku) oraz czyni nas członkami Kościoła.
Pan Jezus ustanowił chrzest św. po swym zmartwychwstaniu i polecił apostołom udzielać go innym następującymi słowami: Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w Imię Ojca i Syna i Ducha Św.; uczcie je zachowywać wszystko, co wam powiedziałem (Mt 28, 19-20).
Chrzest jest koniecznie potrzebny do zbawienia (daje pierwszy raz łaskę uświęcającą) i z wyraźnego rozkazu Chrystusa: Kto uwierzy i przyjmie chrzest będzie zbawiony, kto nie uwierzy będzie potępiony (Mk 16,16)
Istotny obrzęd chrztu polega na zanurzeniu kandydata w wodzie lub polaniu wodą jego głowy z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej, to znaczy Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzielany dzieciom, ponieważ jest łaską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług. Wejście w życie chrześcijańskie daje dostęp do prawdziwej wolności.
Jeśli chodzi o dzieci zmarłe bez chrztu, to Kościół zachęca nas do ufności w miłosierdzie Boże wobec tych dzieci i do modlitwy za nie.
Chrztu można udzielić tylko raz w życiu (wyciska na duszy niezatarte znamię) i jest on ważny nawet wtedy, gdy był przyjęty i innej wspólnocie chrześcijańskiej.
W razie niebezpieczeństwa śmierci nieochrzczonego każda osoba może udzielić mu chrztu, pod warunkiem że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i trzykrotnie poleje wodą głowę kandydata, mówiąc: „N. (tu wymienia imię) Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.
Przy chrzcie są obecni również chrzestni, którzy wyznają razem z rodzicami wiarę Kościoła, w której dziecko otrzymuje chrzest, a po chrzcie mają wspierać rodziców w staraniu o to, by dziecko doszło do wyznawania wiary i wyrażało ją życiem.
Z HISTORII SAKRAMENTU CHRZTU ŚW.:
Pierwotny obrzęd chrztu był bardzo prosty i polegał na zanurzeniu człowieka w wodzie i wynurzeniu się z niej, wraz z wypowiedzeniem odpowiedniej formuły. Obrzęd ten oznaczał zanurzenie się w śmierć Jezusa Chrystusa i zmartwychwstanie z Nim do nowego życia. Te proste obrzędy ulegały ciągłemu rozwojowi. Czas przygotowania do chrztu, zwany katechumenatem, rozłożono na okres 2-3 lat. Chrzczono przede wszystkim dorosłych, choć w pierwszych wiekach sakramentu tego udzielano także dzieciom. Okres przygotowania do chrztu polegał głównie na słuchaniu nauk wprowadzających w chrześcijaństwo. Kandydat do chrztu musiał również poznaną naukę stosować w życiu. Po skończeniu katechumenatu kandydaci mogli ubiegać się o dopuszczenie ich do chrztu. Zgłoszenie takie odbywało się na początku Wielkiego Postu. Odtąd wybrani zobowiązani byli do częstych modlitw, postów, udziału w liturgii słowa Bożego i dalszego poznawania i stosowania nauki Chrystusa. Postawę i zachowanie kandydatów poddawano ocenie biskupa i wiernych (tzw. skrutinia). Po pozytywnej ocenie zezwalano na chrzest, którego udzielano tylko raz w roku, w Wielką Sobotę. W momencie chrztu dany człowiek wkładał białą szatę (tunikę) – symbol czystości duszy – i chodził w niej przez cały tydzień, aż do niedzieli po Wielkanocy, zwanej do dziś „białą”.
INSTRUKCJA DUSZPASTERSKA EPISKOPATU O UDZIELANIU SAKRAMENTU CHRZTU ŚWIĘTEGO DZIECIOM.
/fragmenty/
1. Wprowadzenie
Od Wielkanocy 1973 roku obowiązuje odnowiony obrzęd chrztu dzieci zawarty w rytuale pt. Obrzędy chrztu dzieci, Katowicka Księgarnia św. Jacka, 1972 r. (…)
2. Dopuszczenie dzieci do sakramentu chrztu
Należy dopuszczać do chrztu wszystkie dzieci zgłoszone przez rodziców lub prawnych opiekunów, jeśli osoby te są wierzące i zobowiążą się, że dzieci będą wychowywane w wierze, w której zostaną ochrzczone (Chrzest nr 2 i 3).Wychowanie w wierze oznacza: doprowadzenie dziecka do świadomej przyjaźni z Chrystusem, a to dokonuje się przez: przekazanie dziecku podstawowych prawd wiary i zasad moralności głoszonych przez Kościół katolicki, a przede wszystkim nauczenie dziecka modlitwy, włączenie go w życie wspólnoty katolickiej (Msza św. niedzielna), posyłanie na naukę religii, doprowadzenie do pełnego udziału w Eucharystii i do przyjęcia sakramentu bierzmowania oraz wprowadzenie w dojrzałe i odpowiedzialne życie chrześcijanina związku z możliwością zaistnienia różnych sytuacji duszpasterskich ustala się:
1. Nie udzielać sakramentu chrztu św. małym dzieciom bez faktycznej wiedzy rodziców (opiekunów), lub wbrew ich woli
2. Jeśli rodzice dziecka poprzestają na małżeństwie cywilnym, duszpasterz powinien starać się o doprowadzenie ich do zawarcia małżeństwa sakramentalnego przed chrztem dziecka. W przypadku wyraźnej odmowy, należy żądać na piśmie oświadczenia od rodziców dziecka i chrzestnych, że zobowiązują się wychować dziecko w wierze katolickiej. Również w wypadku, gdy rodzice żyją bez ślubu kościelnego z powodu przeszkód kanonicznych, należy żądać takiego oświadczenia.
3. Jeśli jedno z rodziców dziecka jest wierzące, a drugie nie, dziecku należy udzielić chrztu
4. W zetknięciu się z trudnymi lub zawikłanymi problemami z zakresu chrztu, duszpasterz, w poczuciu odpowiedzialności przed Bogiem za owoce łaski tego sakramentu, powinien w poszczególne wypadki dokładnie wnikać, rozpatrzyć je, a następnie podjąć odpowiednią decyzję, lub w razie potrzeby zwrócić się do Ordynariusza.
3. Przygotowanie duszpasterskie do chrztu dzieci
Cały Lud Boży wyznaje, pielęgnuje i przekazuje wiarę apostolską, w której chrzci się dzieci. Jego członkowie powinni rozumieć godność i znaczenie sakramentu chrztu w Bożym planie zbawienia człowieka. Duszpasterze powinni wykorzystać wszystkie dostępne im środki duszpasterskie, aby wierni powierzeni ich posłudze, pogłębiali swą wiarę przez sakramenty, znali przepisy dotyczące sprawowania chrztu dzieci i byli przygotowani do udziału w liturgii oraz do wychowania dzieci w wierze. (…)Ważnym środkiem głoszenia nauki Kościoła o sakramencie i kształtowaniu właściwej postawy wiernych w odniesieniu do chrztu dzieci, jest samo sprawowanie liturgii sakramentu z udziałem wspólnoty parafialnej.
4. Zgłoszenie dziecka do chrztu
Należy dążyć do tego, by rodzice zgłaszali dziecko do chrztu najpóźniej na dwa tygodnie przed projektowanym terminem (por. Chrzest, nr 8 ad 2). Przy zgłoszeniu powinni być obecni ojciec i matka; jeśli istnieje uzasadniona przyczyna, wystarczy obecność jednego z rodziców. Zgłoszenie w biurze parafialnym przyjmuje tylko duszpasterz. Ustala on z rodzicami dokładny termin chrztu i omawia sprawy związane z ich udziałem w liturgii i z przyszłym wychowaniem dziecka.
W duszpasterskiej, serdecznej i taktownej rozmowie postara się poznać życie religijne środowiska, w którym dziecko będzie wychowywane, udzieli rad, wskazówek i potrzebnej zachęty. Jeśli będzie to możliwe i o ile zachodzi potrzeba powinien zachęcić do zlikwidowania zaniedbań religijnych, omówić atmosferę wychowania religijnego w domu, zachęcić rodziców do przyjęcia Eucharystii w dniu chrztu dziecka oraz pouczyć o chrześcijańskim charakterze uroczystości domowych. Przy zgłoszeniu duszpasterz spisze akt chrztu na podstawie danych, zawartych w odpisie metryki urodzenia z USC; imiona dziecka należy spisać w brzmieniu i kolejności, jak w tym dokumencie, choćby nie były to imiona świętych i błogosławionych Kościoła. Duszpasterze powinni wcześniej zachęcić wiernych, by swoim dzieciom nadawali imiona katolickie. Rodzice i chrzestni mogą złożyć podpisy w księgach zaraz po spisaniu aktu lub w innym terminie, najpóźniej jednak zaraz po liturgii chrztu. Wskazane jest, aby rodzicom i chrzestnym podczas zgłoszenia dziecka do chrztu wręczyć karteczki do spowiedzi i na katechezę przygotowawczą.
5. Rodzice chrzestni
Dla każdego dziecka należy wybrać dwoje chrzestnych: ojca i matkę (por. Chrzest nr 6). Wybór chrzestnych należy do rodziców dziecka, natomiast duszpasterz sprawdza, czy przedstawieni kandydaci spełniają warunki określone przez Kościół i gdy okaże się, że tak, zatwierdza wybór rodziców. Przymioty wymagane przez Kościół do pełnienia funkcji rodziców chrzestnych podaje rytuał (Wtajemn. nr 10 i Chrzest, nr 6). Ze względu na zadanie chrzestnych w wychowaniu dziecka, zawarte tam przepisy należy stosować w polskich warunkach duszpasterskich w następującym rozumieniu:
Chrzestni powinni ukończyć 16 lat; chrzestni mają być katolikami wyznającymi swą wiarę życiem zgodnym z nauką Kościoła nie wolno np. dopuszczać do pełnienia tej funkcji osób żyjących w niesakramentalnym związku małżeńskim oraz młodzieży nie uczęszczającej na katechizację (żądać odpowiednich zaświadczeń).
Duszpasterze niech doradzają rodzicom, aby szukali chrzestnych wśród bliższej rodziny i sąsiadów. Należy przeciwstawiać się zdarzającym się zwyczajom zapraszania na rodziców chrzestnych ludzi przygodnych, dobrze sytuowanych, którzy jak można przypuszczać nie będą się interesowali wychowaniem religijnym chrześniaka. Duszpasterz powinien żądać od rodziców chrzestnych, których nie zna, odpowiedniego świadectwa kwalifikacyjnego z parafii, w której mieszkają.
Zgodnie z Wtajemn. nr 10 c i Dyrektorium Ekumenicznym, nr 48, wierny Kościoła Prawosławnego może być powołany na chrzestnego jeśli:
1. życzą sobie tego rodzice dziecka dla uzasadnionych powodów,
2. wychowanie dziecka w wierze katolickiej jest zapewnione,
3. na pierwszego chrzestnego powołany jest katolik (mężczyzna lub kobieta),
4. kandydat został ochrzczony w Kościele prawosławnym, którego wiarę wyznaje i ukończył 15 lat.
Wpisując personalia chrzestnego do aktu chrztu dziecka, należy wyraźnie podać jego wyznanie. Chrześcijanie z innych wspólnot odłączonych, wyznający wiarę Wspólnoty w której zostali ochrzczeni, mogą być dopuszczeni do udziału w liturgii jako świadkowie chrztu, a nie jako chrzestni (Wtajemn. nr 10 c, Dyrektorium Ekumeniczne, nr 57). (…)
6. Duszpasterskie przygotowanie rodziców dziecka i chrzestnych.
W celu udzielenia odpowiednich pouczeń o misterium chrztu, wychowaniu w wierze, o roli apostolskiego przykładu rodziców chrzestnych i o liturgii tego sakramentu należy przeprowadzić bezpośrednie katechezy przygotowawcze. Udział w tych katechezach powinni wziąć tak rodzice dziecka jak i chrzestni. (…)
7. Chrzest
Liturgia chrztu sprawowana w myśl zasad odnowy, ze zrozumieniem dla symboliki obrzędów, ze czcią dla tekstów liturgicznych; bez pośpiechu i z zachowaniem przepisów, sama z siebie głosi i wyraża wiarę i co istotne ma moc Bożą, która przenika do umysłów i serc. Niech więc duszpasterze tak ustalają czas sprawowania sakramentu i przygotowują liturgię, aby wierni mogli w niej uczestniczyć jak najliczniej i owocnie. Zasadniczo dzieci należy chrzcić podczas Mszy św.
8. Zakończenie
Wszystkie sprawy związane z omówieniem chrztu dziecka, kwestiami religijnymi rodziców jak również kwalifikacjami rodziców chrzestnych, powinny być omówione przynajmniej na kilka dni przed chrztem św., aby później w spokoju przeżyć samą uroczystość. Należy się wystrzegać, by różne sporne sprawy nie wpłynęły lub nie były załatwione przed samym udzielaniem chrztu i nie zakłócały radosnej i podniosłej uroczystości. Duszpasterze powinni wspomagać rodziców po chrzcie dziecka swą troską i radą, zwłaszcza w czasie domowej wizyty duszpasterskiej.